Skuteczność Lenalidomidu w zespołach mielodysplastycznych ad 8

Rzeczywiście, czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF) jest autokrynnym czynnikiem wzrostu opracowanym przez prekursory mieloidalne w zespołach mielodysplastycznych, które przyczyniają się do ich samoodnowy, zaostrzając nieskuteczną erytropoezę u progenitorów erytrocytów, którym brakuje receptorów VEGF29. Lenalidomid wzmacnia odporność komórkową poprzez wzmocnienie wytwarzania interleukiny-2 i interferonu-. oraz zwiększenie odpowiedzi komórek cytolitycznych T i komórek NK w doświadczeniach na zwierzętach.15,16 Szczególnie interesujące w naszym badaniu było pojawienie się wielu agregatów limfatycznych składających się z mieszaniny Limfocyty B i limfocyty T w próbkach z biopsji trephalnych od pacjentów z odpowiedzią. Nie wiadomo, czy to odkrycie reprezentuje odpowiedź immunologiczną przeciwko nieskutecznemu klonowi. Ponadto lenalidomid uwrażliwia komórki progenitorowe z erytrocytów na efekty troficzne rekombinowanej erytropoetyny (dane niepublikowane). Obiecująca aktywność lenalidomidu w zespołach mielodysplastycznych musi być zbilansowana pod kątem możliwości wywołania klinicznie znaczącej supresji szpiku, co wymaga ścisłego monitorowania laboratoryjnego w pierwszych tygodniach leczenia. Neutropenia lub trombocytopenia rozwinęły się u ponad połowy pacjentów i nie ograniczały się do pacjentów z wcześniejszymi deficytami linii. Zakres mielosupresji zmieniał się w zależności od dawki i skumulowanej ekspozycji na lenalidomid i był odwracany przez przerwanie leczenia lub zmniejszenie dawki. Chociaż można spodziewać się wczesnego zaostrzenia cytopenii za pomocą czynnika, który selektywnie hamuje mielodysplastyczne klony, które dominują w hematopoezy w stanie stacjonarnym, wielu pacjentów nie miało mielosupresji pomimo przedłużonego leczenia lenalidomidem. Zmniejszenie komórkowej czynności szpiku kostnego zbiegło się z mielosupresją u pacjentów leczonych dawką 25 mg na dobę, co wskazuje, że lenalidomid hamuje mielopoezę w wyższych dawkach. Przy mniejszych dawkach efekt ten nie był jednak widoczny. Inne działania niepożądane były niezbyt częste i na ogół łagodne. Niedoczynność tarczycy lub dysfunkcja gonad rozwinęła się u czterech pacjentów, zwiększając prawdopodobieństwo, że działanie lenalidomidu na odpowiedź indukowaną ligandem może rozciągać się na hormony przysadki.
Wnioskujemy, że lenalidomid ma znaczną aktywność u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi niskiego ryzyka, którzy w innym przypadku nie mogliby skorzystać z terapii czynnikiem wzrostu. W toku drugiej fazy, wieloośrodkowe badania oszacują kliniczne korzyści lenalidomidu u większej liczby pacjentów.
[więcej w: endometrium niejednorodne, niezborność oka, mięsak ewinga ]
[więcej w: szkoła witów, chora tarczyca objawy, choroba bechterewa ]